çok güldüğün için değil, başına bir şeyin gelmesi. zâten gelecekti, gülmüşlüğün onu hafifletti.
çoğu kişinin platon’un tinsellik takıntısını bilmesi ya da katolik, çileci filân olması gerekmez. varsayılan bir kültürel kod olarak teni aşağılayıp tini yücelterek yaşar. bunu niçin yaptığını bile bilmez. zevkle ne alıp veremediğiniz var? bu çöplüğe katlanmak için bir zavallı gülüşümüz var. çok kızar nietzsche bedeni ve zevki aşağılayanlara. “vermoralisierend” diye de bir küfür uydurmuştur hatta onlar için. biz de genele bir “zevk” kelimesini kullanmaktan bile kaçınırız da “mutluluk” filân deriz. ya da o mıymıntı “huzur” kelimesini kullanırız ki yerde duran taşa yakışır kendisi. fırtınanın, çağlayanın, yıldırımın duygusu değildir huzur. tekâmülü durmuşlar evidir kendisi; ölüme yaklaşanların son durağı… hatta “huzura doğru” filân diye dinî programlar vardı ve nedense kutsî, ulvî bir tarafı var gibidir o kelimenin.
zevk deyince de gayrimeşrûiyet(?) akla gelir. oysa o duyguyu kullandığınız yere bağlıdır. çocukların tepesine bombaların yağdığı bir dünyada huzurla uyumaktasın ve bebeğine sarılan bir anneyi, bir sanat eserini zevkle izlemektesindir belki. sonra kimi seviciler bedene bakmamakla övünür, ruhmuş onların baktıkları. o ruh bir eşeğe âit olsa yine sevecek miydin aynı şiddette? teni aşağılarken şu soruyu da sormalı; o tin niçin o tende ve başka tende başka tin var? el cevap: bütünler. platon-ik aşk denen zırvalık, tin tine, sevgi ise ölünce bakarız o konuya.
şimdilik çürümemiş bir tenim var hâlâ.
iyi zevkler, zevkli günler…
*omurga 2.etik 3.estetik acı aforizma ahlak akıl anlam aşk ben bilim cemiyet değişim dolunay doğa duygu edebiyat estetik etik evrim felsefe insan kitap kötülük mimesis mutluluk nietzsche psikoloji sanat sevgi sinema sosyoloji söyleşi sürü tekamül tin us varoluşçuluk zeka çürüme ölüm özgürlük şair şiir şizofren
