geçenlerde kanlı, parçalanmış ceset görüntülerine denk geldim ve iğrendim. sonra bu iğrenmenin gerçek sebebini düşünmeye koyuldum. birçok kişi empati der ama bence yanlış çünkü ölmüş ile empati yapılmaz. orada acı çeken birisi olsaydı “empati” diyebilirdik ama biz acı çekenle acı çekiyor değiliz, iğreniyoruz. yani et, kan, vücut içi sıvıları, salgıları… bunları iğrenç buluyoruz.
bir de mesela giyiniyoruz. aslında örtündük tarihin başlarında, giyiniyor değildik. ikisi farklı. örtünmek eti gözlerden muhafaza etmek için yapılır. giyinmekse bir –mış gibi olma hamlesidir. tine hizmet eden bir tarafı var giyinmenin. kullanılan renkler, aksesuarlar, süsler şunlar bunlar derken biz aslında bir kaçışta, simülasyon sunuştayız.
iki sualin cevabı da aynı. üçüncüsünü de sorayım;
yine mesela sakallar, kıllar, saçlar devamlı kısaltılır, boyanır, şekillendirilir. orada da bir kaçıştayız. asıl olduğumuz halimizden bir kaçış halindeyiz. yani düşünsenize, hayatı boyunca temizlenmiş ama tıraş olmamış bir kişi bizi iğrendirir. bu kişi kadınsa tepki şiddetlenir. bunları okurken çoğu kişi mevzuyu son derece sevimsiz buluyor, biliyorum fakat ortada bir ahlaksızlık yok, yalnızca olduğumuz şey olarak kalmamız var.
dördüncü örnek de şu olabilir; doğada hayvanların hiçbirisi kendi dışkısına bizim kadar yabancılaşmış değil. biz kaçarız, saklarız, aslında bence inkar ederiz. bu saydıklarımın üçü de inkar biçimi. sifona basmakta acelemiz bundan. kediyi, köpeği izleyin, bu kadar aceleci değiller.
uygarlaştıkça yabancılaşmaya maruz kalıyoruz. bu yabancılaşma bize bizi hatırlatan her şeyden kaçış, tinsel olmayanı inkar biçiminde tezahür ediyor. yani kıyafetlerimizi çıkardığımızda ortada kalan komik, tuhaf, ayıp, garip gelebiliyor oysa asıl bedenimiz o. mimar oluşumdan biliyorum ki banyoya boy aynası koydurmayız. bu da kendimizden kaçışımızdan. kıl bakımı da bir inkar biçimi. kanlı etlerimizi örten pembe kılıfımızın soyulması da bir inkarımız ile bizi yüzleştiriyor. yine aynı sebepten tuvaletten kaçışımız. baksanıza, biz kendimizden kaçıyoruz. yarattığımız anlam şemalarına bizi kapatan ve asıl bedenimizi, asıl bizi, aslımızı inkar ettiren şey ortak kurgularımız, paylaştığımız masallar. masallara ihtiyacımız var. ortak yalanlarımız bizi biz kılan. et değilmiş, organizma değilmiş gibi doğaya ve kendimize yabancılaştıran masallar bunlar. bunlar olmazsa ölümlü bir aşağılık mahluk olduğumuz hakikatine çarpıyor, üşüyoruz.
yani kanı, çıplaklığı, kılı ve dışkıyı reddedişimiz ölüm korkusundan.
bilen bilir, kalabalık laflardan, gitmeyen misafirlerden ve mıymıntı konuşmalardan hazzetmem. o yüzden internette bulduğunuz dolambaçlı tarifler yüzünden arkanıza bakmadan kaçtığınız o “vâroluşçuluk” hakkında sade bir sohbet yapacağız. bilen bilir, felsefi jargonla düz duvarı bulmaca gibi göstermekte de mahirim ama az konuşmak, çok konuşmaktan güçtür, bilirim. vâroluşçuluk… ne ola ki? ilginizi çekeceğini düşünüyorum çünkü teori o ki tüm hayat sorunlarımız, haydi mütevazı olalım, tüm psikolojik sorunlarımız ona dayanıyor imiş.
filancanın falancanın varoluşçuluğu da var ama ben kendiminkini anlatayım.
-taş, toprak ve kuru yaprak, su, ateş ve havanın varlığı cansızdır. öyle idik bir zamanlar. hatırlamıyoruz. yani, cansız. cansızın tek ödevi çözünmek dağılmak, çürümek, düşmek. ilk varoluş şekli çürüme.
-ikincisine canlı veya beşer denebilir ki bakteri ile suyun farkıdır kendisi veya ölü karınca ile dirisinin. taş toprak düşer de kedi ve kuş hareket eder. şizofren’de örnekti, rüzgârda uçan kuru yaprak ile direnmeye çalışan kelebek kıyası. yani canlı olan her şey ürer, hayatta kalmak ister, çürümeye direnir ve korkar. sizin insan dediklerinizin çoğunun da varoluş biçimi budur. yer, içer, uyur, ürer, ölür. yani hayatta kalır. ikinci varoluş şekli hayatta kalma.
-ilki evrende çok fazla, ikincisi bizim gezegende bile belli yerlerde, üçüncüsü ise son derece nadirattandır. beşer olarak doğarız hepimiz ki bu da hayatta kalma hâlimiz. şayet başarabilirsek, kendimizi inşa ederiz, yaratırız, kendimiz oluruz, var oluruz, “ben” diyecek gücü buluruz veya diğer deyişle, insan oluruz. üçüncü varlık biçimi yaşama ki hayatta kalanların çoğu gerçekten yaşamaz. yaşamaya hayatımızın belirli bir evresinde başlarız. yani beşer doğar, becerebilirsek insan ölürüz. işte bu bizim elimizde olan varoluş biçimidir çünkü diğerleri inşa edilmedi, maruz kalındı. doğamız gereği etimiz çürümekte ve tenimiz hayatta kalmaktadır ama ruhumuzda bir “ben” olma potansiyeli vardır.
anne rahmi denen cennetten, yarı cennet olan memeye, oradan da çeyrek cennet olan aileye düşeriz ve tedricen dünyanın kucağında buluruz kendimizi. ana rahminin sonsuz huzurunu özleriz. mutlu bir akvaryum balığı olduğumuz dokuz ayı… ama dünya hiç de öyle değildir ve yaşadıkça dört dehşet verici vâroluş hakikati ile başımız belaya girer. ya bunları inkâr ederek uyuşmalı ve mutlu akvaryum balığı hayali ile yaşamalıyız ya da uzayda savrulmakta olan bir yarım elma olduğumuz gerçeğini kaldırmalıyız. kaldırmak kelimesi kritik çünkü bu dörtlü okşanmak için değil, katlanmak için var.
çoğumuz işte farkında olmadan bu dört anksiyeteyi inkâr etme uğruna hayatlar kurar, iş kurar, âşık olur, evlenir ve hatta çocuk yaparız. fakat bu pis çete tehlikeli ve yapışkan olduğu için yakanızı bırakmaz ve her yastığa başınızı koyduğunuzda sizi boğmaya yeltenir. çözüm, yüzleşmek…
bu dördünü sırasıyla konuşacağız… örnekler de vereceğiz…
hayat… hayatta kalıyoruz veya yaşıyoruz… ölüm… ölüyoruz… var mı farkı? zıt anlamlı gibi dursa da ölüm ve yaşam bir nevi eşanlamlıdır. “yaşıyorum” demekle “ölüyorum” demek arasında fazla fark yoktur çünkü ikisi de bir ömür sürer. yetmişinde mezara girmiş birisinin ölümü yetmiş yıl sürmüştür. can çekişmesi de.
ölüm, dört dehşetin ilki ama herkesin krizi farklı olur. kimisi için özgürlüğe mahkûmiyet zorken, kimisine ölüm fikri zordur.
en kabûl etmiş görünenlerin bile belirli bir oranda derinlere gömdüğü, yüzleştiği veya yaklaştığında haftalarca kâbusunda gördüğü beyin sivilcesi işte budur: ölüm!
korkunçtur çünkü planlarımıza kayıtsızdır.
moralli gencin ölümü çok yıkar bizi çünkü o bile ölebiliyorsa bizim gibi içi geçmişe neler olmaz?
kaçmak için yaptıklarımız arasında en yaygını âşık olmak olabilir ki yarattığı illüzyon başka şeyde yoktur ve en etkili uyuşturucu, en etkili susturucudur. âşık oluruz; ne ölüm kalır ne şu ne bu…
ölüm anksiyetesinden en yaygın kaçış biçimi evlenmek ve çocuk yapmaktır ki sizi hatırlamakta olan bir kandaşınız sizi bir nevi ölümsüz kılar ve siz ölseniz bile toprağınızı sular, sizi anar. çocuk, ölümü unutturur. biri değilse de dört beş tanesi hayatı bile unutturur.
resim yaparsın, müzik yaparsın, roman yazarsın izin kalır, fotoğrafın kalsın diye çekinir durursun, beyazlarını kapatırsın, kırkından sonra bıyığını kesersin, yetmişinde ruj sürersin ve ölüm bir nevi dağılıverir.
hayat tamamlandığında, ölüm korkunçluğunu yitirir der, nietzsche. gidin ve yaşayın. sevin, sahilde çıplak koşun, yağmurda ıslanın, yardım gönüllüsü olun, gezin, sırtınıza ejderha dövmesi yaptırın, balkondan bağırın, ellinizde okul okuyun, altmışınızda dağa çıkın, sokakta deli taklidi yapın, yirmi yıldır sakladığınız şiirleri gün yüzüne çıkarın, çocukluk aşkınızı arayıp itiraf edin, sokak şarkıcılarının önünde dans edin.
şu illüzyondan kurtulun: doğarız, büyürüz, yaşlanıp ölürüz. hayır! ölüyken doğarız, yaşamın en keyifli, en lezzetli, en orta yerinde de küt diye yığılırız. yaşam bu yüzden güzel. ölüm sürpriz olmasa yaşam da tatsız olurdu.
korkmayın, ölümü tattık ama hayat hâlâ giz.
hayat sadece ölümden sonra değil, öncesinde de var. inanın, yaşayın!
hanımefendi der ki: “beni bu hayata sen sürükledin!”
vâroluşçu der ki: “bu hayatı seçtiğim için pişmanım.”
kurban rolü derler… esaret altında olduğumuz pozu bizi rahatlatır. güya özgürlük ister-miş gibi konuşuruz konu açılınca ama kaideler içinde tutuk olmak, uzayda savrulan yarım elma olmaktan yeğdir. hürriyet sonsuzken ne yapılır ki? tüm eylemler kendi sorumluluğumda olacak ve suçlayacak bir baba, koca, patron, iş, şehir, hayat bulunmayacak ve özgürlüğün bedelini bu her yaptığımı, bile isteye yaptığım fikriyle ödeyeceğim. o yüzden derhal inkâr etmeli ve yalan bir esaret yaratmalıyım. bahaneler üreteceğim bir kafes hayatı bulmalıyım.
işte o koca sartre bu konu için şunu der: özgürlüğe mahkûmuz!
fromm da şu kitabı yazmıştır: özgürlükten kaçış.
mesela bir arabaya binmek istemiyorsunuz, üç adam sizi karga tulumba alıkoydu, zorladı. bununla, kafanıza silah dayanması aynı şey mi? sartre “hayır” der çünkü ölümü seçebilirdiniz, hürdünüz. yani “mecburum” derken yalan söylüyorsunuz. hatta siz ısrarı, ricayı da mecburiyet sayıyorsunuz.
beyefendi der ki: “bu şehirden bıktım.”
vâroluşçu der ki: “o zaman git.”
gidebilirsiniz ama kalmayı seçiyorsunuz. öyleyse şikâyet etmeyin, eleştirin.
sevgilinizi terk edemiyorsunuz, değil, etmemeyi seçiyorsunuz. intihar etmekle bile tehdit etse, siz katil olmazsınız çünkü vâroluşçu şunu der:
“herkes kendi duygu ve davranışlarından kendisi sorumludur.”
işte bu yüzden beni kendine âşık edemezsin, kızdıramazsın, küstüremez, arkadaşım olamazsın, şayet ben dilemezsem. ben izin verdiğim için buradasın ve ben tercih ettiğim için yas tutuyorum terk edişine. duygularım tek yönlü fışkırır kellemden dışarı, girmez kulaktan içeri ben dilemezsem izinsizi.
“ailemden iyi terbiye aldım” demez vâroluşçu. uyandığı yıl yıkmıştır geçici inşaatı. ben kendim çizdim kendi karakterimi, kendim istedim de oldum olduklarımı ve istemedim de dönüşmedim olmadıklarıma! kendim…
der!
ailenin dini hak, mezhebi haklı, milletin köklü, dilin derin, babanın takımı şampiyon, biz hep iyi! bu muhteşem tesadüfler, sürünün otomatik karar refleksleridir ve hürriyet için harika uyuşturuculardır. sen seçtin ve seçebilirsin. şüphe et ve başla. çünkü,
özgürlüğe mahkûmsun!
yalnızız…
savaşırken, sevişirken, ölürken ve doğmamışken de…
en sevdiğimiz ile sarılmış haldeyken, etrafımızda on tur koli bandı ile sarsanız bizi ve aynı saniye ve salise öldürseniz, yine de yalnızız. pascal ne der?
yapayalnız ölürüz!
arımızda hep bir kapanmayan boşluk, hep o tuhaf uzayda sürüklenen yarım elma imgesi ile yaşar ve sırf yalnız olmadığımızı ispat için temas edecek bir ten ararız da ürpeririz buz gibi, değsek de değemesek de.
işte dört dehşetin üçüncüsü budur ve bir stadyumda da yalnızız, orduların içinde de, çölde olduğumuz kadar. bunu hissederiz ve akvaryum balığı olduğumuz cenin günlerimizi özleriz. sonra kıvrılırız, büzülürüz ve hüzünleniriz. yanımızdaki ile bir değilizdir çiftleşsek, çiftlensek, birleşsek de. değiliz…
yapayalnız yaşarız!
âşık olmak da hep olduğu gibi iyi bir illüzyondur.
illüzyon ne demek? tavşanın çıktığı yeri şapka gibi göstermek. işte birliktelik illüzyonu ile ortak hesaptaki sosyal medyalarınız, sarılmış bin kareniz, aynı renk giyimleriniz, bir elmanın iki yarısı pozlarınıza rağmen aranızdaki bitimsiz mesafenin farkındasınız ve “ben” kelimesini aldatma telakki edişiniz, birbirinizin telefonlarını, günlüklerini rahatlıkla karıştırıyor olmanıza rağmen yalnızsınız, hem de yapa-yalnız. iki ayrı “ben”in suni toplamı ile plastik bir “biz” imitasyonu olmuşsunuz ve kabahat ve iftiharları grupça göğüslemek kendinizi unutmanızı ve anksiyetetinizden kurtulmanızı sağlıyor. şunu da barizce biliyorsunuz ki “ruh eşim” dediğiniz sevgilinizden çok farklı düşünüyor ve deneyimliyorsunuz. birbirinizde hiçleşmek için harcadığınız emeği dikkate almazsak pekâlâ farklı hayatlardan gelmiş iki apayrı bireysiniz.
önce şu ağzınıza yapışmış “biz” lafından ve siz olmayanlara kullandığınız “siz” hakaretinden bir kurtulun hele. ben dediğiniz şeyi yaratmak uzun sürebilir ama önce kimlikten sıyrılıp kişiliğe, kişilikten de kendiliğe hicret edin. vicdanlarınızın etrafına kırmızı, sarı, yeşil yuvarlaklar çizin ve kırmızıdan içeriye kırk yıllık eşinizi bile sokmayın. orası sizsiniz. oraya -iyi niyetle bile olsa- ayak basan sizi işgal eder.
cennet ve cehennem biletleri de teker kontenjanlı, biliyorsunuz.
ölürken olduğu gibi,
yapayalnız doğarız!
“ilahi adalet” der bazısı. bazısı da “kötülük dolu” der “dünya”. bazısı “döner” der, “yaptığın iyilik.”. benceyse dünya adaletsiz bile değildir, keşke öyle olsaydı.
tüm evren insan denen böceğe karşı kozmik bir kayıtsızlık içindedir!
şimdi anlatılanlardan çocukları, hassas kalpleri ve ince ruhları uzak tutun. çünkü dört dehşetin en dehşetlisi olanı, anlamsızlığı konuşacağız. (+40)
her obje sana şunu sorar: bana ne anlam vermek istersin?
çok kez demişimdir, benim hayatım tesadüflere inanınca aydınlandı. ilahi mesajların sizinle bu kadar uğraştığı ve bu mesajları tabela okur kolaylıkta okuduğunuz psikolojisinden çıkın. birisinin ağzından kazara “rastlantı” kelimesi çıkınca ona “kâfir” gözüyle bakmayı bırakın. hayat tonlarca rastlantı ile kurulu. sizin “tevafuk” dediğiniz şey, sizin okur yazarlığınızdan derin, aşkın. o yüzden, ilahi boyutta bir anlam varsa var ve orada kuru yaprak adedinin de kaydı var. alfabesini bilmediğiniz kitabı okuyor numarası yapmayı, okuyamadığını itiraf edeni de aşağılamayı bırakın. bilmediğiniz soruyu boş bırakın. anlamak yok, anlam vermek var.
“efenim, din var!”
din, hayatın ana başlığını koyar. tek tek cüz’i hadiselerin anlam listesini vermez. kapı numaralarına, kalbinize gelen seslere, avucunuzun kaşınmasına, kulağınızın çınlamasına, rüyada gördüğünüz beyaz ışığın anlamına garanti vermez. deprem günahlara gitmez, fay hattına gider. başınıza günahtan iş gelmez. öylesine gelir… iyi şeyler olunca da mükafat değildir çünkü “iyi” de bilinemez “hayır” da; hazdır bilinebilen yalnız.
paranoyak, daima kendisine kurulmuş tuzaklar için yemin eder ve şizofren’i hep takip eden birileri vardır nedense.
balkondan bakınca ne görüyorsunuz? uzayda anlamsızca hareket eden objeler ve atom yığınlarıyız. şıklık, sevimlilik, güzellik de nesi? hayatın kendisi baharatsız bir yemek gibi. ona dilediğiniz baharatı serpen sizsiniz.
seninle aynı odada bile olsak, ikimiz de kendi anlam odamızdayız. tek dünyaya sığmış iki ayrı dünyayız.
bu baharatsız dünyada umutsuz ve anlamsızca yaşamak değil verdiğim salık.
yaşamak, yemek yapmak gibi. verdiğim salık; fazla baharat sindirimde dert, az baharat lezzetsiz. baharatı serpen siz. siz, biz; anlam mahkûmları…
üç oluş var demiştim:
1-çürüme ki cansızlar ve eşya çürür.
2-hayatta kalma ki beşer ve bilgeleşme öncesi biz, hayatta kalanız.
3-yaşama ki yalnızca insan olma cesareti gösterebilenler yaşar.
işte hayatta kalmaktan yaşamaya yani beşerden insana olan tekâmülde varoluşun 4 dehşeti ile yüzleşmek gerekir ki bunları da dört ayrı romanda anlattım.
1-ölüm ki ancak mezarda geçireceği bir gece ile ölümü sahiden anlayacağını ve intihardan vazgeçeceğini biliyordu bilgepalyaço’nun.
2-özgürlük ki hapishane, tımarhane ve aşkın esareti arasında deliren bir şizofren, özgürlüğün gerçek yerini aramıştı.
3-yalnızlık ki öteki olarak sürü içinde ve ötekiler içinde başka bir öteki ile bile kalabalık olmak, yalnız olamamak anlaşılmıştı bir adem tarafından.
4-anlamsızlık da ancak bir çürüme ile anlatılabilirdi, anlatıldı.
yani her vâroluşçu dehşet için sırasıyla birer roman yazıldı ve her dehşete ayrı ayrı odaklanıldı. kendime “vâroluşçu yazar” dememdeki asıl sebep fert-dünya çatışmaları yerine vicdan-fert-cemiyet arasındaki gerilimleri 4 dehşet üzerinden anlatıyor olmam ki bu yüzden bin okunup bir yazılmalı ve yazılan kitap kesilen ağaca değmeli, demiştim. yüzyıllardır evcil olan romanı da bu yüzden silahlandırmıştım.
daha konuşacak çok şey var… şimdilik, hoşça kalın…
hayat… hayatta kalıyoruz veya yaşıyoruz. ölüm… ölüyoruz… var mı farkı? zıt anlamlı gibi dursa da ölüm ve yaşam bir nevi eşanlamlıdır. “yaşıyorum” demekle “ölüyorum” demek arasında fazla fark yoktur çünkü ikisi de bir ömür sürer. yetmişinde mezara girmiş birisinin ölümü yetmiş yıl sürmüştür. can çekişmesi de.
ölüm, dört dehşetin ilki ama herkesin krizi farklı olur. kimisi için özgürlüğe mahkûmiyet zorken, kimisine ölüm fikri zordur.
en kabul etmiş görünenlerin bile belirli bir oranda derinlere gömdüğü, yüzleştiği veya yaklaştığında haftalarca kâbusunda gördüğü beyin sivilcesi işte budur: ölüm!
korkunçtur çünkü planlarımıza kayıtsızdır.
moralli gencin ölümü çok yıkar bizi çünkü o bile ölebiliyorsa bizim gibi içi geçmişe neler olmaz?
kaçmak için yaptıklarımız arasında en yaygını âşık olmak olabilir ki yarattığı illüzyon başka şeyde yoktur ve en etkili uyuşturucu, en etkili susturucudur. âşık oluruz; ne ölüm kalır ne şu ne bu…
ölüm anksiyetesinden en yaygın kaçış biçimi evlenmek ve çocuk yapmaktır ki sizi hatırlamakta olan bir kandaşınız sizi bir nevi ölümsüz kılar ve siz ölseniz bile toprağınızı sular, sizi anar. çocuk, ölümü unutturur. biri değilse de dört beş tanesi hayatı bile unutturur.
resim yaparsın, müzik yaparsın, roman yazarsın izin kalır, fotoğrafın kalsın diye çekinir durursun, beyazlarını kapatırsın, kırkından sonra bıyığını kesersin, yetmişinde ruj sürersin ve ölüm bir nevi dağılıverir.
hayat tamamlandığında, ölüm korkunçluğunu yitirir, der nietzsche. gidin ve yaşayın. sevin, sâhilde çıplak koşun, yağmurda ıslanın, yardım gönüllüsü olun, gezin, sırtınıza ejderha dövmesi yaptırın, balkondan bağırın, ellinizde okul okuyun, altmışınızda dağa çıkın, sokakta deli tâklidi yapın, yirmi yıldır sakladığınız şiirleri gün yüzüne çıkarın, çocukluk aşkınızı arayıp îtiraf edin, sokak şarkıcılarının önünde dans edin.
şu illüzyondan kurtulun: doğarız, büyürüz, yaşlanıp ölürüz. hayır! ölüyken doğarız, yaşamın en keyifli, en lezzetli, en orta yerinde de küt diye yığılırız. yaşam bu yüzden güzel. ölüm sürpriz olmasa yaşam da tatsız olurdu.
korkmayın, ölümü tattık ama hayat hâlâ giz.
hayat sadece ölümden sonra değil, öncesinde de var. inanın, yaşayın!
çift kişilik bir tercihin mecbûrî sonucu olarak buradasın. ‘ben’ diyebilmen için bile on beş yıla ihtiyacın vardı. sen olmayan bir çocuk kucak dolusu travmayı, eski fotoğrafları sana emânet etti, “sen”, dedi. yâni hayatta ilk tercihini sana tutulan bir sigarayı redderek yaptığında bu çöplüğe fırlatılmış olduğunu idrak etmeye başladın.
okul denen köle toplama kamplarında sana gerçek diye öğrettikleri masalları zikrederek yirmi oldun, sonra da unuttun faydasız zikirleri. yine başka bir okulla da evlilik denen uyuşturucuya fırlatıldın ve otuz olduğunda niye otuz olduğunu hiç sormadığın bu hastaneye, bir bebek de sen getirdin hastalansın diye.
sabah saatlerinden gece yarısına kadar sömürüldün banka hesabındaki rakam için tam otuz yıl. tam otuz yıl yatağa kalıp gibi girdin. akşamları bayılarak uyudun, geceleri sıçrayarak uyandın.
beyninin ambalajını açar gibi yaptığında koca hayat bitmiş, bedenin iflas etmiş ve sen hâlâ bu sinekli çöplükteki yerini tam anlamamıştın. en kötüsü aramamıştın bile.
şimdi bir ölüm bekleme kampı olarak kıraathaneye, televizyona, torunlarının derdine, hatalı park etmişlere, belediye seçimlerine kafayı takmazsan beynin düşünmek zorunda, sen çıldırmak zorunda kalırsın. bu yaştan sonra da intihar edecek hâlin yok. o treni bile kaçırdın.
o yüzden ivedilikle beynini uyuşturmalısın.
tabiî, hâlâ kafatasının içinde bir çiğnem et bozulmadan kaldıysa…
şu devrilmiş çınara bak; sıcağa, soğuğa, böceklere ve ağaçkakanlara dayandı tam bin yıl da insana dayanamadı. akrep gibi ininde korku ve kızıl şehvet ile boğulurken bütün bir çağım, doğruldum ve hastalığımı çağıma bulaştırdım.
şüphe et! hayat ve ölüm bundan daha güzel olabilir ve hayat da ölüm kadar çekilmez olabilir. yasak meyve yüzünden sürgün adasındasın ve yasak meyveleri burada bolca bulmaktasın. üstünde tepindiğin sulu kaygan etini devamlı oyalamazsan, özgürlüğü fark etmek zorunda kalır, helâk olursun. inanmak, inanmak zorunda kalmaktır özgürlükten beteri ve sen de mahkûm olduğun bin şey gibi inanmaya da mahkûmsun.
ah çocuklar… kendimizi tutamadığımız için varsınız. biz olmazsak siz olmaz ve tabiî ölemezsiniz de. ölmek için doğmak nasıl da zâlimce; üreyebilin diye üredik bizler. bizler, binlerce yıldır çekirge gibi talan edilmiş bir mavi çamur devraldık atalarımızdan ve yemin ederiz sizleri doğurmaktan başka bok da yemedik. sizden özür dileriz!
bak! nasıl da devrilmişim dolunay ışığında upuzun. ben soğuklar, sıcaklar ve böcekler ve ağaçkakanlara dayandım ama deviren yine başka bir insan oldu beni. bak! devrilmiş yerlerim yeni kökler saldı da bir solucan kadar, sürüngen kadar bataklığa âit oldum artık.
yüzlerinde güzel gülümsemeler olan kadınlar gördüm ve gözleri sulu suluydu. allah kas vermediği için güzel ve kurnaz olmak zorundaydılar. oldular da belki birini fark ettik ötekine kurnazlığımız yetmedi. dumanlar indi yukarıdan şehrimize ve bizler kendi yüzlerimizi bile tanıyamaz olduk. aynada gördüğümüz de yabancıydı bize on milyonluk metropollerde karşımıza çıkan şarap kokulu kadar.
“allah’ım bu dünyaya ben niye geldim?” suali, saçları beyazlamışların suali ki sırf bu suali bardaklara sormak için meyhanede toplandılar. cevap alan çıkmadı belki şimdiye kadar çünkü kadehi mikrofon olacak kadar evcilleştiremediler. evcilleşmedi kadehler.
ve yıkıntı ve krizler kadınları erken buldu, erkekleri geç; onlar da emekli olmak dışında bir boka yaramayan hayatlarını anlamak için camilere fırlattılar yaşlı bedenlerini. anlayamadılar.
hâkezâ hayat geldi geçti ve göz açıp kapayıncaya kadardı; kandı, terdi, gözyaşıydı ve bir avuç toprak kaldı kirlisinden.
bilen bilir, kalabalık laflardan, gitmeyen misafirlerden ve mıymıntı konuşmalardan hazzetmem. o yüzden internette bulduğunuz dolambaçlı târifler yüzünden arkanıza bakmadan kaçtığınız o “varoluşçuluk” hakkında sade bir sohbet yapacağız. bilen bilir, felsefî jargonla düz duvarı bulmaca gibi göstermekte de mâhirim ama az konuşmak, çok konuşmaktan güçtür, bilirim. varoluşçuluk… ne ola ki? ilginizi çekeceğini düşünüyorum çünkü teori o ki tüm hayat sorunlarımız, haydi mütevâzı olalım, tüm psikolojik sorunlarımız ona dayanıyor imiş.
filâncanın falancanın varoluşçuluğu da var ama ben kendiminkini anlatayım.
üç tip varoluş var.
taş, toprak ve kuru yaprak, su, ateş ve havanın varlığı cansızdır. öyle idik bir zamanlar. hatırlamıyoruz. yâni, cansız. cansızın tek ödevi çözünmek dağılmak, çürümek, düşmek. ilk varoluş şekli çürüme.
ikincisine canlı veya beşer denebilir ki bakteri ile suyun farkıdır kendisi veya ölü karınca ile dirisinin. taş toprak düşer de kedi ve kuş hareket eder. şizofren’de örnekti, rüzgârda uçan kuru yaprak ile direnmeye çalışan kelebek kıyası. yâni canlı olan her şey ürer, hayatta kalmak ister, çürümeye direnir ve korkar. sizin insan dediklerinizin çoğunun da varoluş biçimi budur. yer, içer, uyur, ürer, ölür. yâni hayatta kalır. ikinci varoluş şekli hayatta kalma.
ilki evrende çok fazla, ikincisi bizim gezegende bile belli yerlerde, üçüncüsü ise son derece nâdirattandır. beşer olarak doğarız hepimiz ki bu da hayatta kalma hâlimiz. şâyet başarabilirsek kendimizi inşa ederiz, yaratırız, kendimiz oluruz, var oluruz, “ben” diyecek gücü buluruz veya diğer deyişle, insan oluruz. üçüncü varlık biçimi yaşama ki hayatta kalanların çoğu gerçekten yaşamaz. yaşamaya hayatımızın belirli bir evresinde başlarız. yâni beşer doğar, becerebilirsek insan ölürüz. işte bu, bizim elimizde olan varoluş biçimidir çünkü diğerleri inşa edilmedi, mâruz kalındı. doğamız gereği etimiz çürümekte ve tenimiz hayatta kalmaktadır ama ruhumuzda bir “ben” olma potansiyeli vardır. anne rahmi denen cennetten, yarı cennet olan memeye, oradan da çeyrek cennet olan aileye düşeriz ve tedricen dünyanın kucağında buluruz kendimizi. ana rahminin sonsuz huzurunu özleriz. mutlu bir akvaryum balığı olduğumuz dokuz ayı… ama dünya hiç de öyle değildir ve yaşadıkça dört dehşet verici varoluş hakîkati ile başımız belâya girer. ya bunları inkâr ederek uyuşmalı ve mutlu akvaryum balığı hayali ile yaşamalıyız ya da uzayda savrulmakta olan bir yarım elma olduğumuz gerçeğini kaldırmalıyız. kaldırmak kelimesi kritik çünkü bu dörtlü okşanmak için değil, katlanmak için var. çoğumuz işte farkında olmadan bu dört anksiyeteyi inkâr etme uğruna hayatlar kurar, iş kurar, âşık olur, evlenir ve hatta çocuk yaparız. fakat bu pis çete tehlikeli ve yapışkan olduğu için yakanızı bırakmaz ve her yastığa başınızı koyduğunuzda sizi boğmaya yeltenir. çözüm, yüzleşmek…
doğmuş olmak, ölüme hak kazanmış olmak demek. ufak iş deme; hiç doğmamış olanlar ölümü bile kazanamaz.
içini yaşamakla doldurmak istediğin bir hayat varsa, ölümü başköşeye koy derim sana. evet, içinde ölüm olan bir hayatta yaşam da vardır.
hiç ölmeyecek olsan ne yapardın? bu yapmakta olduklarını. yâni sabah kalkar akşam yatardın. ama zamansız bir bitim sana dev bir ödevi, yaşamak ödevini yükler. yaşa.
yedin içtin, gezdin biraz ve kızdın birilerine de hayatta kaldın bugüne dek. hayatta kalmaktan ve ölümü unutmaktan bunalmadın mı? yaşa! korktuğun yolun sonunda senin şüphe ve tereddüt içindeki bataklığından fazlası var.
nereye geldik, derken on yirmi yılın geçti ve son on yirmi yılın da can çekişmekle geçecekse şu en şanslısına otuz yıl verilmiş olan hazineye iyi bak. gözlerini ondan ayrıma.
her sabah uyandığında “bu gece de ölmemişim,” demeni ve son günün o günmüş gibi geçirmeni salık veririm sana.
hani milyarlarca yıl karanlıklar içinde bir ölüydün de nutfe oldun ve bir an göründükten sonra yine milyarlarca yıl yoksun. yâni iki dev karanlık arasında yüz yıllık mola, bir an yanıp sönen yıldızsın. sigara molasına gidip gelen bir melek, senin doğup öldüğünü kaçırır meselâ, devamlı dünyaya doğru bakmazsa.
yaşıyorum demekle ölüyorum demek en tuhaf bir mîzah anlayışıyla eş ve zıt anlamlı. evet, ne fark eder? seksen yıl yaşamış olan seksen yıl boyunca ölmüş değil midir?
birer adet hakkın var mâdem, kaçarak, saklanarak, korkarak tüketme yaşam ve ölüm hakkını. içine bin yaşam sokarak yaşa, îtiraflar ve erdemler ve tatmaklar ile yaşamını. en kutlu yerde -gerekirse bir küçük kız çocuğunun kalbi kırılmasın için erken- davet et ölümü de. ne güzel yaşadı demekle kalmayalım, ne güzel öldü de diyelim arkandan. yaşam kadar ölüm de kıskanılası.
yaş ve sağlık sırasına kanma; cinsiyet ve ebeveyn sıralamasına da. sıralama, bir temenni, bir illüzyon. kura gelişigüzel ve sana belki de on yirmi kişi kaldı.
hayatının sonuna değil, ortasına sokmanı salık veririm ölümü ve ölümü unutanlardan değil dost, düşman bile edinmemeni.
