emre timur-tümellerin peşinde

2 dakikalık bir metin-

doğmuş olmak, ölüme hak kazanmış olmak demek. ufak iş deme; hiç doğmamış olanlar ölümü bile kazanamaz.

içini yaşamakla doldurmak istediğin bir hayat varsa, ölümü başköşeye koy derim sana. evet, içinde ölüm olan bir hayatta yaşam da vardır.

hiç ölmeyecek olsan ne yapardın? bu yapmakta olduklarını. yâni sabah kalkar akşam yatardın. ama zamansız bir bitim sana dev bir ödevi, yaşamak ödevini yükler. yaşa.

yedin içtin, gezdin biraz ve kızdın birilerine de hayatta kaldın bugüne dek. hayatta kalmaktan ve ölümü unutmaktan bunalmadın mı? yaşa! korktuğun yolun sonunda senin şüphe ve tereddüt içindeki bataklığından fazlası var.

nereye geldik, derken on yirmi yılın geçti ve son on yirmi yılın da can çekişmekle geçecekse şu en şanslısına otuz yıl verilmiş olan hazineye iyi bak. gözlerini ondan ayrıma.

her sabah uyandığında “bu gece de ölmemişim,” demeni ve son günün o günmüş gibi geçirmeni salık veririm sana.

hani milyarlarca yıl karanlıklar içinde bir ölüydün de nutfe oldun ve bir an göründükten sonra yine milyarlarca yıl yoksun. yâni iki dev karanlık arasında yüz yıllık mola, bir an yanıp sönen yıldızsın. sigara molasına gidip gelen bir melek, senin doğup öldüğünü kaçırır meselâ, devamlı dünyaya doğru bakmazsa.

yaşıyorum demekle ölüyorum demek en tuhaf bir mîzah anlayışıyla eş ve zıt anlamlı. evet, ne fark eder? seksen yıl yaşamış olan seksen yıl boyunca ölmüş değil midir?

birer adet hakkın var mâdem, kaçarak, saklanarak, korkarak tüketme yaşam ve ölüm hakkını. içine bin yaşam sokarak yaşa, îtiraflar ve erdemler ve tatmaklar ile yaşamını. en kutlu yerde -gerekirse bir küçük kız çocuğunun kalbi kırılmasın için erken- davet et ölümü de. ne güzel yaşadı demekle kalmayalım, ne güzel öldü de diyelim arkandan. yaşam kadar ölüm de kıskanılası.

yaş ve sağlık sırasına kanma; cinsiyet ve ebeveyn sıralamasına da. sıralama, bir temenni, bir illüzyon. kura gelişigüzel ve sana belki de on yirmi kişi kaldı.

hayatının sonuna değil, ortasına sokmanı salık veririm ölümü ve ölümü unutanlardan değil dost, düşman bile edinmemeni.

(bknz: dört dehşet)