ömrüm boyunca sayısı üç dördü geçmeyecek anlardan birisini yaşadım. ne muhteşemdi ne bitmeyesi… ben doğmadan tam 140 yıl önce almanya’da doğmuş olan bu adam ile aramda muazzam bir bağ hissettim. bu bir fikir, düşünce veya anlam bağından ziyâde bir yaşam ve acı bağıydı. evet, bu melankolik adam benim 2019’da çektiğim acıların ve sancıların aynısını çekmişti. ve yukarıdan aşağıya bir öğretici olarak değil, ızdırap dolu bir yakarıştı bu öğretmeninki.

hissettim seni, sevgili acıdaşım, seni hissettim! metroda gözlerimin dolduğunu kimse fark etmedi. niçin dalıp durduğumu da… aslında her şey tuhaftı. hayatımın en önemli kitapları arasına girdi nietzsche’nin “eğitimci olarak schopenhauer” isimli şâheseri. bunları görünce yazdığım her şeyi yakasım geliyor. tam otuzunda yazmış. benden beş yaş gençmiş. en sevdiğim öğretmen, en sevdiğim filozofu anlatıyor. bu iki devi “karamsar” diye özetleyenler hiçbir şey anlamamıştır.

ne büyük tâlihsizlik ki bu kadar geç tanıştım bu kitapla. bir kitabın tamamı çizilir mi? tamamını çizdim. övünmek sanılmasın, kendimi yeni yazarlarla aynı doğa yürüyüşünde görmedim hiç. ben, hep o sarp kayalıklara çıplak tırmanan meczubu tâkip ettim. çünkü asla kuyudan taşı çıkartmaya çalışanlardan olmadım. tozunu da yutsam, sisler ardında siluetini kokladığım acıdaşımdan sayılmak isterim.

benim süründüğüm karda onun fosilleşmiş ayak izlerini görüyorum. herkes heybesinde cevaplarla dolaşıyor; bense soruları arıyorum. benim tâlibi olduğum pınarın suyu onunkiyle aynı: insanca, pek insanca… sana “ağabey” diyebilir miyim friedrich?

*omurga 2.etik 3.estetik acı aforizma ahlak akıl anlam aşk ben bilim cemiyet değişim doğa duygu edebiyat estetik etik evrim felsefe insan kitap mimesis mutluluk nietzsche psikoloji roman sanat sevgi sinema sosyoloji söyleşi sürü tekamül tin us varoluşçuluk zeka çürüme ölüm öteki özgürlük şair şiir şizofren