şiir meleği

size bir melekten bahsetmek istiyorum…

tıpkı kafka’nın “yak” dediklerini saklayan max brod sayesinde kafka’nın kafka olması gibi, benim de bir max brod’um var.

şimdilik ona şecera diyelim.

bir sanat ve şiir aşığı idi ve benim sanat düşkünlüğümü erkenden görmüş idi. gençtim. tüm şiir ve yazılarım kendisinde vardı; ilk romanım dâhil. yakınlığımız 2012’de bir telefon ile molaya girdi. bir öfke nöbetiyle de tüm şiir ve günlüklerimi yok ettim. şiiri bıraktım, romana başladım. altı yıl geçti.

yazar oldum.

sonra şecera ile barıştık. yazar olduğuma hiç şaşırmamıştı. şiir emânetlerini yıllarca özenle sakladığını söylediğinde tutankhamun’un mezarını bulmuş gibi sevindim, çığlık attım. iyi ki vardı. öyle dedim.

bir şiiri öpemezsin ama kör olana kadar okursun. öyle yaptım.

sonra… ortada çok sayıda berbat şiir ve kötü şâir olması beni soğuttu. artık “gönül” kelimesini görmek midemi bulandırır oldu. yine şiirlerimi kendime sakladım. sadece bazılarını romanlara serptim tat versin diye.

destek, inanç ve duâsı hiç bitmedi şecera’nın sanatıma ve son değilse bile ilk inananım o olarak kaldı.

bunlar gizemli kahramanlardır…

bugünlerde ise başka dostlarım şiirler konusunda bana cesâret veriyor. ben de onları gömülü oldukları yerden tekrar çıkartmaya, ölürsem de arkamda bir iki şiir bırakmaya karar verdim.

çoğu en romantik dönemim olan 2008-2009’a âit ve konuları da muhâtapları da muhtelif ve hep dediğim gibi, objeler önemsiz. duygulardır mühimi ve şiir yazdıranı.

…ki genelde kendisine şiir yazdıkların başkalarının kollarında olur ve şiirlerini diğer başkaları okur. bu böyledir.

şâirim diyemem ama estetiğe meftunum. şiir yazar gibi yaşama dürtüm güçlüdür çünkü hâtıralarımı şiir okur gibi hatırlamak isterim. şiir olamasam da mısra olmak isterim.

bu da benim bir şiirim…