şimdi efenim, “müsilaj” ya da marmara denizi’nin kirlenmesinden filân söz ediyorlar… türkiye gibi bir ülke için asla böyle bir dert yoktur.
çapsız, görgüsüz, ufuksuz yerel ve genel yöneticiler elinde zâten çok uzun yıllardır yıpratılmış bir doğanın içinde yaşıyoruz.
bir mimar olarak iğrendiğim, moloz yığını bile sayamayacağım beton putların içinde can çekişiyoruz ve onlar yapılsın için kesilen bir fidana bile değmeyecek yığınla müteahhit-belediye ortaklığında sadece doğanın değil, insanın bile yaşam alanlarının içine ediliyor.
ben şahsen yönetici olsam ağaç kesmek ile adam öldürmeyi bir tutarım. ağaç ki ahlâklı-ahlâksız demeden herkese iyilik için göğe yükselen tek şeydir.
yok olan endemik bitki ve kuş türlerinden bahsedemeyeceğim, gözlerim yaşarıyor, midem bulanıyor.
türkiye’nin sanayi kalbi marmara bölgesi’dir ve tüm atıklar hiçbir arıtmaya tâbi tutulmadan denize kusulmaktadır.
üç beş yıl öteyi yalnızca seçim yüzdeleri gibi hesap eden, üç tarafı denizlerle çevrili ülkemin dört tarafı karayla çevrili yöneticilerinin yönettiği bir coğrafyada, sizlerin çocukları ağaç denen şeyin neye benzediğini soracak belki yirmi yıl sonra. ağaçlar, kuşlar, denizler de oy verseydi keşke.
burjuva dediğin kesim elit olur, görgülü olur aslında. türkiye’nin şişman zengin beyaz erkeği imzasını daha düzden atmayı beceremeden zengin olduğu için daha o parayı bile nasıl yiyeceğini bilmeden üç yüz metrekarelik dip dibe villalarda komşularına hava atıyor. hanımları bileklerine kadar altın takıyor afrika yerlisi gibi. zevk dediğin şey inceltilebilen, eğitilebilen bir şeydir ve maalesef türk burjuvası bundan acizdir. ah görgü, nerelerdesin…
doğayla ne yapıldığını bizim gibi göçebe toplulukların öğrenmesi pek zordur çünkü hiçbir zaman coğrafyayı da dünyayı da sâhiplenmiyoruz, geçici görüyoruz. üç günlük diye diye sâhiden de üç günlük kıldık.
hani bazen, bazı insanlar yaşadığı çağdan ve coğrafyadan utanır ya, öyleyim.
“müsilaj ve çevre” için bir yorum