yenilmeyi sevin. yenilmek için yarışın. düşün. düşmeyi de sevin. yenilerek ve düşerek bilgeleşir insan. kazanarak değil. en aptalı bile kazanmayı becerir ama yenilmeyi becermek mârifet ister. yenmek için savaşanlar, yenilince bahâneler üretir. yenilmek için yarışanın böyle bir derdi yoktur. sevdiğin kızı başkasına versinler, çalıştığın sınava uyuyakaldığın için geç kal, iş başvurusunu yanlış mail adresine yap, koşarken düş, sporda sakatlan ve şiirlerini yayımlayacak bir dergi bile bulama. beş parasız, yabancı bir şehirde kal. sevdiğin ve annen seni sevmesin, kedin erkenden vefat etsin, okulu uzat, sivilcen çıksın. hayal kırıklığına da uğra. hayal kırıklığını da sev.
hem, ulaşırsan biter hayaller. uyanınca son bulur düşler. ne de güzel yenildin, diyelim sen yenilince. düşmek var düşmek var. kazandığın bilgeliği alkışlayalım, kaybettiğin yarışa üzüleceğimize. hayat güzel. ama yenilince daha güzel. hem, bu kadar çok yenilgiden sonra öyle bir yere çıkacak ki ruhun, artık arzuların olsa da bir olacak, olmasa da. her şey eşit olacak senin bilge ruhunda. bazı isteklerin olmayıversin. kayıplar yok, sonuçlar var, dersin. ölenin arkasından gülüp geçersin. en büyük kabahatleri bile affedersin. istemeyi değil, tercih etmeyi öğrenirsin. hep diyorum samuel beckett’ın dediğini:
“hep denedin, hep yenildin. olsun. yine dene, yine yenil, daha güzel yenil.”
“yenilmeyi sevmek” için 2 yorum