senin hakkında hüsnüzan beslesin diye yalvarmaya, hazret-i kanaatleri seni iyi görsün diye damarını emdirmeye koşuyorsun sineklere. öylesine canhıraş yalvarıyorsun ki anlıyor onun çürük gözüne verdiğin anlamsız önemi. diz çökmüş ağlıyorsun “beni iyi hatırla,” diye. gitsin, ölsün, öl ve ölelim ama yeter ki seni iyi hatırlasın öyle mi hazret-i hafızaları! kan emiciyi kan emici yapan kandır, unutma! kov o sinekleri. vızıltısından bıkmadın mı?
bir zamanlar gülendin, ümittin, nefestin; ne oldu? bu enerjiyi bedavadan mı buldun da harcıyorsun sokakta! bin yüzü güldürmek varken, bir mızmızı nazına harcıyorsun ömrünü. bozulmuş arabanı, daktilonu, saatini götürürsün tâmirciye çünkü onlar ölmez, bozulur. bozulan şey tâmir olur. senin ilişki dediğin kan sömürüsü bir ölü ve ölülere dirilmek değil, çürümek yakışır! çürüsün! zombi okulunda öğretmen misin de diriltmeye memursun gebermişleri? hayvan mezarlığını kim kaybetmiş de sen bulasın? kendin gibi olamadığın her yerden kaç. ilişkinden, şehrinden ve memleketinden… kendin olacağın yeri ara; bulamasan da ara. en kutsî şey budur hayatta: kendin olmak ödevi. varsın “kaçtı” desinler, “korktu” desinler. sana “korktu” diyecek yeni birilerini bul. sinek mi biter? terk etmenin zevki yoktur vuslatın huzurunda. terk etmekte hürriyet, vuslatta esâret var. terk et! “kötü” olmayı göze alamayan kendisi de olamaz!
kovun o sinekleri. kalp damarlarınıza pis salyalı dişlerini saplayıp hayat gücünüzü emerler. kovun, emmesinler. sizdeki ışık çeker onları. unutmayın! böcekler ışığa uçar. ve sıcak kandır damarlarınızda onları çeken şey. kovun! bozulmuş arabanızı, daktilonuzu, saatinizi götürün tâmirciye ama ölmüş sevdiğinizi hayvan mezarlığına gömmeyin. mekanizma bozulur ama çürür organizmalar. çürümüş ilişkiye mezarlık yakışır. o yıkanmamış elleriyle damarlarınıza asılırlar ve sizi aşağı çekerler. siz de o çukurda bitiklerle, zombilerle can çekişmeye başlayınca vuslata ererler.
unutmayın! paylaşmaya değil, çalmaya geliyorlar. bir hasta ruhlunun alkışına, ıslığına tâlip olacağınıza, bin güzel yüzü güldürün yeğdir. çeksin dudaklarını yaralarınızdan. unutun! geçmişi geçmişte kurtaramazsınız, geleceğe bulaştırmak zorundasınız. unutun, sineklerin isimlerini, kanınızı emdikleri yerleri… kendi hazret-i hayal dünyalarındaki vehimde size pâye vermeleri için yalvarmaya gitmeyin. ondan alkış dilenmeyin, hüsnüzannı için diz çökmeyin. başınızı okşarsa gideceğinizi bildiği için okşamıyor. o zâten sizin iyilik ütopyanızı bildiği için ayaklarına tıpış tıpış gideceğinizi biliyor. elindeki tek koz, “benim hakkımda iyi düşün,” yalvarışlarınızın dâim olmasıdır. yalvarmaya devam etmeniz için, sineğin de sizi kovması, kovar gibi yapması gerekir. gidin!
“sinekler” için bir yorum