ince kalp: nietzsche

dünyanın yaşamış en dehşetli hıristiyanlık düşmanı hakkında pek bilinmeyen bir şey anlatayım…

bazı adamlar vardır, tutarlılık abideleri gibi, kitap gibi konuşurlar da öz dünyalarındaki kırılgan kalpleri, insani halleri ve çelişkileri ve iç çatışkıları ile öyle dalgalı bir portre çizerler ki istemsizce sevmeye başlarsın.

tuhaf ki beni de kitaplarımda esip gürlerken değil, zayıf yanlarımı açtığımda sevdiler.

zaten tutarlık bu dünyaya ait bir şey değil. nerede bir tutarlılık varsa orada yalan ve ikiyüzlülük var. ah o tutarlı kepazeler, vıcık vıcık yalan kokusu alıyorum ağızlarınızdan ve kalplerinizden.

nietzsche, o dev nietzsche, ölmediği için güçlenen nietzsche, o dev adam da minik bir sinek kuşu kalbiyle yaşadı ve öldü. onu o zayıf, o kırılgan yanlarıyla daha çok seviyorum. bir kant aleyhtarı filozof olarak değil, bir zavallı, bir eksik, bir tutarsız olarak…

beş yaşında babasız kalır. sahipsiz, aşırı sade bir mezarla uğurlar babasını sonsuzluğa. ardından da ağıtlı şiirler yazar genç şair. çok özler babasını ve bir gece bir rüya görür. rüyasında kefeniyle kiliseden çıkan babası, küçük bir çocuğu yanına alıp toprağın altına iner. bu rüyadan kısa bir zaman sonra da kardeşini yitirir nietzsche. bu kayıp kalmışlığı, ait olamazlığı ve sürüklenme hissini hiç unutmaz.

aradan otuz beş yıl geçer.

zehir zemberek sözlerle tanrıya savaş açmış bir deccaldır o artık. hıristiyanlığın köle ahlakından iğrenmekte ve her kitabında bundan bahsetmektedir.

bir gün eline üç beş kuruş geçer.

babasına, hristiyanlık gelenekleriyle güzel bir mezar taşı yaptırır ve üzerine aziz pavlus’tan şu sözü yazdırır:

“sevgi asla son bulmaz.”

(kaynak: julian young/nietzsche)