senin için söyleyebileceklerimi susmakla savuşturuyorum şimdi. az evvel sende son kalan parçalarım da yolundu da geldi bana. ver dedim ama verme istedim. tıpkı senin git deyip gitme istediğin gibi. yaşamak kadar ölmek de adaletsizdi ve sen de ölüm gibi ansızındın. ansızın sevdin, ansızın git dedin. ıslak bir tütünü yakmak için geceli gündüzlü bir yanık kibrit tuttun da dumanlar çıkınca arkanı dönüverdin. yandım. tüm ıslaklığımla yanmalara dayandım da yandım. geldim. işte şimdi evrende senin vehminin olmadığın bir çukur buldum da geldim. hani sonsuz çayırlar düşler, ne güzel koşardık hayal bahçemizde. hani anı defterimiz dolup taşacaktı. endemik bir ev kurmuştuk hani. kurumuş bir muhayyile, sayende dirildi ansızın. evet, yine ansızın. bir yol düşleyemiyorum artık. ve -çok korkunçlar- her gece kâbus görür oldum. kâbus görmüş bir adamın okşanmaya ihtiyacı vardır. bugün yine bir huzursuz gecenin huzursuz sabahına uyandım. içinde sen olmayan bir sabahtı yine bu. içinde sen olmayan gelmiş geçmiş tüm sabahlarıma seni koydun birkaç günde de şimdi sen olmayanları nasıl sensiz kılacağız? yoo… bunu ben yapamam gitdiyenim çünkü ansızın değilim ben o kadar. sevemedim. sen olmayan şeyleri nedense pek sevemedim. pek kuru ve yavan ve içinde sen olmaklığı olmayınca pek yanmayıcı ıslak değilken bile. evet, yanamıyor hiçbir şey. iki bedeni ve iki tini tek kalıpta eritebileceğime kimseler ikna edemezdi beni. beni kimseler hücrede cennet risâlesi yazdırır misâli heveslendiremzdi. tüm hevesler ve ümitler ve hatta ümitleri ve hevesleri taşıyan kalpler bile çürüdü şimdi. ellerimde o kitaplara bakarken bir garip burukluk hissettim. sonra nedense yaşlandı bakışlarım, ıslandı. üstelik yanıyordu ıslanırken. evet, gözlerim ateş gibiydi. ellerim ve yapraklar damlayan kaynar sudan buruş buruş oldular. tıpkı içinde ümit ve hevesin kalmadığı kalbim gibiydiler. bazı günler asla olmayacaktı gitdiyenim, anladım. anladım ki üst haznedeki son kum tanesi de düşüvermişti ve o saati döndürebilecek güç bende erimişti. anladım ki güzel başlayan güzel devam eden ve güzel biten günler bitmiş, eski siyah beyaz hayatım geri gelmişti. gelmişti! gelmeyen pek çok şey vardı ama işte siyah beyaz hayat geri gelmişti ansızın. ölüm gibiydin yani yine. doğum sana dokuz ay boyunca müjde verir de adı konmuş misafir, hazırlanmış kundak tahtına geçer. yo, tabut bu sefer. kundaklar ve tahtlar geçicidir bizde. kefen gibi şeyler var daha çok bahçemizde. dokuz aylık müjdeler falan da olmaz, ansızındır bizde hayat. ansızın geliş, ansızın tadış, bakış, deniz, uyku, düş, ümit, gidiş, git deyiş ansızın… gülerek başlayan ve gülerek biten günlerin olsun isterdim. üstelik seni güldüren ben olayım isterdim. gülen, güldüren güzel günler içinde gülümserken sen, ben hasta kalpler ve kuru kalplerle sırıtışlardayım. sevinmeliyim belki senin için, bilmiyorum. kuruyan düşler, ıslanan bakışlar için teşekkür etmeliyim. gözlerim ateş gibi! baktığı yeri yakıyor, kaynar su damlatıyor. bir keresinde ağzımdan kaçtığını saymazsak o hitabı kullanmayı çok isterdim. hani, o hitabı… gitdiyen değil, diğeri… şimdi misal bile veremiyorum, damarlarım çatlıyor. içini boşaltmak değil anlamla doldurmak isterdim. bunu duyduğumdan beri kendimi çok suçluyorum. fısılda bana. ürkekçe dokun bana. son kez, olmaz mı? son kez ürk ve son kez fısılda. son kez sus, son kez küs, son kez bak ve son kez izle beni, takip et arkamdan sessizce. gül sonra, çok gül… sonra gülelim, sonra bunu hatırlayalım gene gülelim… bunları yap, böyle şeyleri… son kez gitdiyenim, son kez. ama… ama ben senin içini boşalttım. düşünsene, iç boşaltan adam olmak… bu ne demek bilir misin? “konuş” demiştin, “sen susunca kafamda kuruyorum”. konuştum ama için boşaldı. şimdi de “sus” diyorsun. hâsılı, adaletsizsin ölüm gibi ve ansızın. keşke beni hiç âşık etmeseydin. senin için söyleyebileceklerimi susmakla savuşturuyorum şimdi ve kara kuru hayatıma dönüyorum, buruş buruş.
2.1.21.9
kanaatiniz nedir?