1- birisinin ötekisi hakkında anlatmış olduğu hikâye taraflıdır ve olsa olsa taslak fikir olarak aklın bir köşesinde bulundurulabilir; gerçek, iki taraf birden dinlendiği zaman ancak yaklaşılan bir şeydir.
2- îmâ, sezgi, tahmin, şüphe, his ve zannın en iyisi bile iftirâdır. taslak fikir olarak bile hükmü yoktur. senin ağzından açık-seçik bir cümle çıkmalı, bizzat kendi kulaklarım ile duymalı ve “ne demek istedin?” diye sormalıyım.
3- falancanın benim hakkımda demiş olduğu şeyin filânca tarafından bana söylenmesinin bir hükmü yoktur çünkü bir cümle cımbızlanıp bağlamdan koparılmış olabilir, filânca yanlış anlamış olabilir, falancanın kastı başka olabilir vs. o yüzden bu ancak taslak fikir hükmündedir.
4- “bu da mı tesâdüf?” sorusunun cevabı genellikle “evet”tir.
5- kendi sevmediği kişiyi senin de sevmemen için ve kendi sevdiğini senin de sevmen için baskı uygulayandan derhal kaçılmalıdır. takım ve grup olarak küsüp barışan, tek tek fert olmaktan âciz, buçuk insanlardan da öyle. bu tip buçuk insanların tepesinde bir çoban gibi davranan çete reisi tiplerden ise koşarak kaçılmalıdır.
6- eli coplu zorbanın copunun çilek kokulu olması ve zâten doğuştan sâhip olduğun kendi özgürlüğünü sana hediye eder gibi davranması seni aldatmamalıdır.
7- kendi sevdiğine haksız diyebilen ve sevmediğine haklı diyebilen açık sözlü dürüstler ile derhal dost olunmalıdır.
8- en yakınımız gelip filânca ile husûmetini anlattığında bile “bir de o tarafı dinlemek lâzım,” diyebilmeliyiz ve bunu dediğimiz için küsen yakınımıza küsmeliyiz.
9- sırrı alan, sırdaşına anlatır ve her sırdaşın kendi sırdaşı vardır.
10- insanın en vahşi güdüsü mülk güdüsüdür. sana veya sâhip olduklarına sâhip olamayan insan seni mülksüz bırakır, sonra da acır.
11- insan dâima tek başınadır; aile, ilişki, arkadaşlık, soy, millet, mahalle gibi kavramlar illüzyondur. en büyük hakaret -evlerden ırak- “siz” demektir. sana “siz” diyen bizci ile irtibatı ilelebet kes.
