çoğumuzun hayatında sinsi bir kitle var. ben de çoğu kişi gibi o kitleyle yaşıyorum onlarca yıldır ama kendimle barışıklığım tamlaştığından mı gözleme yüklendiğimden midir, bilmiyorum daha çok göz gözüme batıyor suçlu hissettiriciler. sanırım kendiyle, dünyayla barışık kişi rahatsız ediyor onları. sanırım değil, öyle. bu açık bir rahatsızlık değil, kimse yanlış anlamasın. bence çoğu suçlu hissettiricinin kendisi de farkında değil böyle olduğunun. aslında bu durum bariz olarak ortaya çıkmıyor sıkça. sebebi şu ki sen zaten utanıyorsun, onlar utanmandan memnun oluyor ve sorun çözülmüş oluyor. hatta onların istediği seviyede utanırsan merhamet bile duyuyorlar sana karşı. utanmayan, hiç utanmayan, suçluluğun zerresini bile hissetmeyenler çok korkutuyor bu sinsi kitleyi. aslında bu kitle genelde tüm cemiyet. çünkü kalabalıklar istemez kendini suçlamayanı. kendini suçlamayan, başkalarının kendini beyhude suçlamasını açığa çıkartır. utanç… adı bu olmayabilir. edep filan derler. daha da saçmalayıp, edebiyatın oradan geldiğini bile söylerler. bazen şunu hayal ederim. kendi suçlu hissettiricime -herkesin kendisini suçlu hissettirmekle görevli en az bir meleği, pardon bir hastası vardır- gidip şunu desem: ben hiç utanmıyorum ve ben hiç suçlu hissetmiyorum. gerçi ona doğru böyle tehlikeli yaklaşmamdan da tahmin edip korkacaktır zaten de harflerin böyle basa basa çıkması onu deliye döndürürdü. uy, ne güzel olurdu. hani bazılarının tiki vardır bir kelimeye de duyduğu an kriz geçirir. aynını düşünün. sizin suçlu hissetmediğinizi beyan etmeniz değil, gözlerinizden bunu alması deliye döndürür onu. bazen insanlara iftira attığımı düşünüyorum ama o kadar çok delilim var ki. üstelik bu insanlar iyi de insanlar. mert, cömert, özgeci ve dost. evet, dost. dost olması suçlu hissettirici olmadığı anlamına gelmez. hatta bunu iyi niyetle bile yapıyor olabilir. ahlakçının ödevi budur. ahlaklıdan farklı ahlakçı. ahlakçı için her mevzu ahlak mevzusu ve ahlakçı sen kendini suçlu hissederken ve o buna şahitken rahatlar ancak. kendi köleliği örtülür çünkü o an. hiç utanmayan olman seni öyle tehlikeli kılıyor ki anlatamam. hani bekarların alınmadığı aile lokantaları olur, öyle bakar sürü sana. sen zaten “ben” diyerek yeterince tehlikeli olmuşsun ama suçlu hissetmiyorsan, ipin kaçmıştır. tasmasız olduğun için tehlikelisin çünkü sürünün elindeki son ve belki de tek koz bu: suçlu hissettirmek.
utanmıyorum.
kanaatiniz nedir?