hiç doğmayan çocuklar ağlıyor içimde
hiç doğmayan çocuklar koşuyor
gözlerimden kopan
kuş üzümü taneleri
duâ eden avuçlarıma doluyor
koyu gri bulutlar yağmur kokuyor
benim baktığım her yer
ben baktığım için siyah beyaz oluyor
soluyor elime aldığım güller
sırf sevdim diye
ölüyor sevdiğim çocuklar
odamı çevreleyen sıvasız duvar
sanki tüm dünyayı hapsediyor
göz bebeklerimden göğsüme
kocaman bebekler düşüyor
29.12.14.6
(palyaçonun listesi’nden)
