emre timur

çift kişilik odalarda bir “kötü adam”

ne yalnız kalabilen

ne de bir başka hayata müdâhil olan

kulpunu sımsıkı tuttuğum kapıların ağzında

cereyandayım

donarım dışarı çıksam, içeri girsem yanarım

bembeyaz karakışta

yolunu kaybetmiş kar tanesi gibiyim

çift kişilik bir yalnızlığı tek başıma çekiyorum

hani

tan çığlığı sökülürken doğulardan bu yana

dudakların açardı kirpiğimi

hani

sen düşümdeyken, benim şifâlı şurubum

dipsiz uykuların memesinden damlayan sütteydi

ve ben

ucube bir oda kâbusunda boğulurken

kadife eldivenlerin okşardı mahmurluğumu

işte, tıpkı o sabahlar gibi

kentimin beyaza boyandığı ilk gecenin sonunda

son kez olsun beni uyandır istiyorum

işte o sabah, bu “kötü adam”

kapıyı sıkıca kapatıp, bir kar tanesi gibi

bembeyaz karakışta, savuracak kendini

7.1.11.38(ve yeni bir yaşamak’tan)